"Oh, I know, I know. Most people enjoy being kicked in the head to be woken up each morning. Me, I'm just so picky."

VESPER

dwadzieścia parę lat.

elfka z Orlais.

uzdrowicielka.

mag mocy.
apostata.

Fortune favors the bold, though statistics favor the cautious...

W Val Royeux, stolicy jakże ślicznego Orlais, znajduje się jedno z gorszych Obcowisk w całym Thedas. Żyje tam kilka tysięcy elfów, na powierzchni porównywalnej z placem targowym w Denerim. Mury otaczające Obcowisko są tak wysokie, że słońce widać tam jedynie w południe, gdy wisi ono najwyżej na nieboskłonie. Tam urodziła się i wychowała Vesper, chociaż wtedy jeszcze nazywała się inaczej. Niepokorna elfka, która marzyła o wyrwaniu się z tego miejsca. Wszędzie było jej pełno, gdzie się elf nie obejrzał tam widział jej rudą czuprynę, piegowatą twarzyczkę i drewniany miecz, który sama sobie wystrugała. Miała niewyparzony język, obrażała ludzi, którzy pojawiali się w Obcowisku i kilka razy strażnikom zdarzyło się ją ukarać za same słowa. Nienawiść do gatunku ludzkiego rosła, jak w niemal każdym elfie. I ta nienawiść doprowadziła do odkrycia magii, która gdzieś się w niej czaiła. Miała dziewięć lat i zabiła dwójkę strażników, którzy znowu chcieli jej dać nauczkę za jej wybryki. To chyba właśnie trochę ją otrzeźwiło, umilkła, uspokoiła się. Szybko zrozumiała powagę swojego czynu. Templariusze zjawili się szybko, chociaż nie stawiała oporu, to i tak potraktowano ją jak najgorszego kryminalistę. Ogłuszono ją i już nigdy więcej nie zobaczyła ciemnego Obcowiska, tak samo jak swojej rodziny.

Kolejne lata spędziła w Białej Iglicy, gdzie z początku nie sprawiała większych problemów. Przez wiele tygodni nadal chodziła osowiała, nie zwracała uwagi na zaczepki, czy nieprzyjemne uwagi pod jej adresem. Dopiero po dłuższym czasie oswoiła się z myślą, że jest mordercą. Nawet jeżeli zabiła kogoś nieumyślnie, to i tak czuła się za to odpowiedzialna. Więc pozostało jedynie obiecać sobie, iż się to nie powtórzy. Przynajmniej taki miała plan (i nawet dotrzymała sobie tego słowa przez kilka parę lat, dopóki z Iglicy się nie wydostała). I znowu jej stare nawyki nadużycia słów zaczęły do niej wracać, przez co zyskała sobie niechęć templariuszy, a także niektórych uczniów. Jednak znaleźli się i tacy przyszli magowie, którzy polubili ją za tę głupawą śmiałość. Życie w Iglicy nie było, aż takie złe, jak teraz sobie wspomina. Miała dach nad głową, przyjaciół i codziennie dostawała ciepłe posiłki. Uczyła się nawet pilnie, polubiła magię i rzucanie zaklęć. Czuła się wtedy jakby kontrolowała przynajmniej jeden aspekt swojego życia. Dużo czasu też spędzała w podziemiach Iglicy zwiedzając opuszczone lochy*, za co kilka razy oberwało jej się od jej mentora**. "Wyleczyła się" również z tej nienawiść do ludzkiego gatunku, przelewając swą złość na templariuszy (co nie zmienia faktu, że cholerny shem nadal pojawia się w jej wypowiedziach jak ją jakiś człek zdenerwuje). Katorgę przeszła w wieku lat osiemnastu bez większych problemów. One przybyły dopiero później, gdy zaczęła być podejrzewana o magię krwi. Sprawa zaczynała przybierać kierunek wielce niekorzystny dla niej, więc postanowiła uciec. Okazało się jednak, iż nie będzie to potrzebne. Iglicę odwiedzili Szarzy Strażnicy szukający rekrutów. Można otwarcie stwierdzić, że błagała, aby ją ze sobą wzięli. Plan się udał, opuściła Iglicę z błogosławieństwem Edmonda, Pierwszego Zaklinacza, a niezadowolonym templariuszom posłała jedynie złośliwy uśmieszek. Towarzystwo Szarych Strażników opuściła po tygodniu, zanim stała się jedną z nich. Słyszała zbyt wiele o jakimś poświęceniu. A ona przecież nie z tych co narażają swój zgrabny tyłek dla innych (tak jest w teorii, w praktyce, gdy trafi na kogoś w potrzebie to okazuje się, że ma stanowczo za dobre serce i od razu mu pomaga, nawet jeżeli może się to dla niej źle skończyć... ale się do tego nie przyznaje). Wtedy też właśnie przyjęła imię Vesper, zapominając o… Velerie.

Od paru już lat, wiedzie więc radosne życie apostaty i udaje, że jest tylko nic nie znaczącym elfem. Co prawda jej niespokojne usposobienie do życia, niewyparzony język i ogólna porywczość trochę w tym przeszkadza, ale przynajmniej wygraża wszystkim nożem, a nie kulą ognia. Magii używa jedynie w ostateczności, a za każdym razem, gdy ta ostateczność nastąpi od razu zmienia miejsce zamieszkania. W żaden sposób nie chce się też wplątywać w konflikt magów i templariuszy, twierdząc, że chce wieść jedynie spokojne życie, a ta walka dopiero się rozkręca i pewnie nigdy nie skończy (co nadal nie zmienia faktu, że już parę razy pomogła innym apostatom zbiec, narażając po raz kolejny swój szanowny tyłek, ale się nie przyznaje uparcie, że by się z własnej woli wplątywała w jakieś awantury).
Jak na razie pracuje u wędrownego, krasnoludzkiego kupca jako pani Przynieś-Podaj-Pozamiataj, który cały czas myli jej imię i nazywa Ester. Już znudziło ją poprawianie go, a on zaś przywykł do jej wiecznych uwag i narzekań. Vesper nie znosi tej roboty, bo nie lubi jak się nią dyryguje. No ale pieniądz jednak potrzebny w wielu aspektach życia, a to nie tak, że mogłaby zostać najemniczką, obrońcą wdów i sierot, i nieźle na tym zarobić... bo nie uśmiecha jej się rzucanie zaklęciami na prawo i lewo, jakby wywieszać sobie na szyi specjalną wiadomość dla templariuszy: "Jestem apostatą. Weź mnie tu i teraz."

In the darkness there’s always a crack. That’s how the light gets in.

*tzw. "the Pit" które pojawiło się w Dragon Age: Asunder.
** lubię myśleć, że był nim Rhys :3

[1. Ona ma akcent. Ale nie ten głupawy, tylko ten ładniejsiejszy, jak Corrine Kempa (Leliana :3 ), czyli naturalny, lekki akcent, o :P
2. Ogólnie to opierałam się lekko na Fionie z The Calling. Ale tylko lekko. Miałam chęć na qunari w stylu Tallis, jednak chyba Vesper będzie łatwiejsza w użyciu :D
3. Historia blizny kiedyś się wyjaśni. W jakiejś notce może. O, chce ktoś wspólną?
4. Btw, grałam po angielsku, więc niech nikt na mnie nie krzyczy jak się zapytam o coś, hm? :> ]

credits:
>domirine
>Dragon Age: Awakening - Anders <3
>Patrick Weekes The Palace Job
> Fringe season 2, ep. 21.